Despois de ler unha novela contemporánea, “El desorden que dejas” de Carlos Montero, afrontamos no club a lectura dun clásico da literatura estadounidense, o inesquecible Washington Irving.
Un salto no tempo e no espazo para viaxar ata 1809, á Nova York natal dun mozo escritor de apenas 30 anos que sorprendeu a todo o mundo coa publicación de “Una historia de Nueva York”, unha sátira onde os feitos e a ficción mestúranse ata volverse indistinguibles un doutro, é tamén unha elaborada farsa, se cadra unha das primeiras boubas literarias.
O autor narra unha historia das orixes de Nova York desapiadadamente aceda, dende a época na que a cidade levaba o nome Nova Amsterdam e estaba habitada polos colonos neerlandeses, é dicir, os antepasados de importantes familias neoiorquinas que atoparon ofensivas as burlas e caracterizacións presentadas no libro.
Con todo, entre tanta chanza hai tamén moita seriedade nesta Historia de Nova York. Washington Irving escribiu a obra nunha época en que a cidade enfrontaba unha crise de identidade e na que aínda non había moito material escrito sobre ela. O autor emprega o humor e a imaxinación, pero tamén forxa dun xeito notable e rigoroso a historia da primeira metade do S. XVII desta notoria cidade.
